Abdülmattalib’in Rüyası

Zikrolundu. Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin dedesi Abdülmuttalib, Beyitte Hicr (i Ismail)de geceleyip uyurken, korkuyla uyandı.

Hazret-i Abbâs (r.a.) buyurdular:

-“Ben onun peşine düştüm ve ben o gün denileni anlayacak yaşta bir çocuktum. O, Kureyş’in kâhinlerine, gelerek rüyasını şöyle anlattı:

-“Ben rüyâm’da gümüşten bir zincirin, sanki sırtımdan çıktığını, gördüm. O zincirin dört ucu vardı.

1– Bir ucu doğulara ulaştı.

2– Bir ucu batılara ulaştı.

3– Diğer ucu gökyüzüne ulaştı.

4– Diğer bir ucu da yerin altına geçti.

Ben o zincire bakarken, bir anda o, nurlu yemyeşil bir ağaca dönüştü. 0 sırada iki yaşlı kişi yanıma geldiler. O yaşlılardan birine sordum:

-“Sen kimsin?” O:

-“Ben, Âlemlerin Rabbinin peygamberi, Nuh’um!” dedi.

Diğerine sordum:

-“Sen kimsin?” O:

-“Ben, âlemlerin Rabbinin halili, İbrahim’imi11 dedi.

Sonra ben uyandım…!”

Bu rüyayı dinleyen Kureyşlilerin kâhinleri:

-“Senin rüyan doğru ise, elbette senin sırtından (sulbünden) bir peygamber zuhur edecektir. Göklerin ve yerin ehli ona iman edecektir.

Bu silsile (zincir) ona tâbi olanların ve yardımcılarının çokluğuna delâlet eder.

Zincirinin halkalarının iç içe girmesi ise onların kuvvetlerinin çokluğuna delâlet eder.

Zincirin yeşil ağaca dönüşmesi ise o peygamberin işinin yerleşeceğine ve sânının yüceliğine işarettir.

(Nuh Aleyhisselâm’ı görmen ise) Nuh Aleyhisselâm’a imân etmeyenlerin helak olması gibi o yüce Rasûle inanmayanların helak olacağına delâlet eder.

(İbrâhim Aleyhisselâm’ı görmen ise) İbrahim Aleyhisselâm’ın milletinin onunla zahir olacağına işarettir.

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, Huneyn günü bu vak’aya işaret ederek şöyle buyurdular:

“Ben, peygamberim! Yalan yok! Ben Abdülmuttalib’in oğluyum!”

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, sanki ben bu rüyanın sahibiyim, diyordu.

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, bu rüya ile övünüyordu. Çünkü (herkesin bildiği bu) rüyada Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin rüyasının bilgisi ve kelimesinin (davasının) yüceliği vardır.

Sonra, Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin mübarek ve şerefli vasıflarının ve ahlâk-ı hamîdesinin (güzel ve övülen ahlakının) nihayeti yoktur.

Ancak (burada son) söz, kişinin onun muhabbetine imtisal etmeli ve sünnet-i seniyyesinin eserlerinin gereğiyle amel etmeli ki onun hakiki ümmetinden olabilsin.

Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin kapısının eşiğine yüz sürmek, şeriat ve tarikat bakımından vuslata ermenin en büyük vesilelerindendir…

Kaynak : İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri: 4/207-209