Bir Gencin Hakiki Haccı

Mâlik bin Dinar (r.h.) buyurdular: Mekke’ye doğru yola çıktım. Yolda bir genç gördüm. Gece olup üzerine gecenin karanlığı çökünce bu genç yüzünü göğe kaldırıyor ve şöyle yakarıyordu:

-“Ey taatların kendisini sevindirdiği ve isyanların kendisine zarar vermediği Rabbim! Bana, seni sevindiren şeyi (taat ve ibâdeti) ver, sana zarar vermeyen şeylerden (günah ve isyanlar­dan) beni bağışla!” insanlar ihrama girip birlikte ve yüksek sesle telbiye getirdiklerinde, o sessizdi. Kendisine sordum:

-“Sende neden insanlar gibi yüksek sesle telbiye getir miyorsun?” O:

-“Ey Şeyh! (yani ey yaşlı kimse) bu telbiye beni, gelecek günahlardan, eskiden işlenmiş, suç ve masiyetlerden kurtarmaz. Benim korkum şudur: Ben “Lebbeyk” diye telbiye getirirken, bana: Senin, “Lebbeyk ve sa’deyk” diye telbiye ge­tirmene gerek yoktur. Senin sözünü işitip kabul etmiyorum ve sana rahmetle bakmıyorum,” denilmesinden çok korkuyorum. Onun için insanların içine karışıp onlarla beraber yüksek sesle telbiye getirmekten utandım,” dedi.

Sonra yolculuğumuza devam ettik. Uzun bir zaman geçti. O genci Minâ’da gördüm. Minâ’da şöyle dua ediyordu:

-“Allah’ım! Beni bağışla! Allah’ım herkes kurbanlarını kestiler ve sana yaklaştılar. Benimse nefsimden başka, beni sana yaklaştıracak bir şeyim yok! (Ne olur) bunu benden kabul eyle!“

Bu acıklı yalvarmasından sonra, bir çığlık attı ve cansız bir şekilde yere düştü.

Allah’ım! Bize kereminin kemâliyle muamele et ve bizleri en yüce katına ve haremine ulaştır! Amin

.

Kaynak: İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri: 2/427-428.

.