Mustafa Fehmi Yıldırım – Şiir – 1975 Konya

Ey Mevta…

EY MEVTÂ

 

Düne kadar aboneydin harama;

Hep derdin ki: ” Sözüm geçer parama.”

Şimdi musallada, boşa arama ;

Banka vezneleri yok tabutların ,

Söyle, biraz avans versin putların !.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Tapular bıraktın, valiz dolusu,

Vârisler şimdiden, kurdular pusu.

Niye getirmedin ? Hayret doğrusu ;

Gerçi, bagajları yok tabutların,

Bir taksi tutardı, sana putların…

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ahlâk felsefende, çağdaşlık maşa,

Üçbeş fâhişeyle, güreştin başa.

Haydi.. Bu gece de, kaçamak yaşa;

Gümüş şamdanları, yok tabutların,

Söyle, birkaç mum getirsin putların !.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Hep aşkta kazandın(!) ,verdin kumarda,

”Dolaşmalı” derdin, ”rakı damarda”

Biraz ayıldın mı bu son şamarda ?

Amerikan barı, yok tabutların,

Söyle de cin tonik versin putların !.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Nerde şimdi, beş yıldızlı oteller ?

O hüzzam faslına, dem tutan teller ?

Nerde, o rakseden incecik beller ?

Dansözü, şantözü yok tabutların ,

Zil takıp oynasın, şimdi putların !.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Yaşarken, sen de bir saplantı vardı;

Minâreler, sanki sana batardı.

Hele sabahları, tepen atardı;

Gördün ya.. Konforu yok tabutların,

Söyle de, bir döşek sersin putların !.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ne kadar büyüktü dindara kinin.

Hacıya, hocaya uzardı dilin.

Konuşsana mevtâ ! Bitti mi pilin ?

Oksijen tüpleri yok tabutların,

Söyle de bir nefes versin putların.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

”Uyandım” diyorsun, lâkin boşuna;

Gördün.. Bakmıyorlar hiç göz yaşına

”Ey mevtâ !. Kaldın mı, yalnız başına”

İmdat düğmeleri, yok tabutların,

Üzülme.. Kurtarır (!) seni putların

ALINTIDIR…