Evliyâullâhı inkâr eden şakîdir.

Onlara saygı göstermeyen ve onlara eziyet eden kişi dalâlete girmiştir.
Bir evliya (veya bir âlimde) bulunmayan bir şey ile ve onun hakketmediği bir makamın ziyadesiyle onu seven ve onu olduğundan fazla büyüten kişi de böylece eşkıyadır, sapıktır…
Büyüklerin çoğunun derecesi ve durumu bu cümle üzeredir .
Te’vilât-i Necmiyye’de de böyledir.

Evüyâullâh’tan dolayı üç kişi, sapıtabilir:
1- Evliyâullâh’a eziyet eden, düşman ve evliya’yı sevmeyenler.
2- Evliyâullâh’ı olduğu derecesinden ziyâde bir makama çıkaran sevgide çok aşırı gidenler.
3- Evliyâullâh olmadığı halde, insanlara “Ben şeyhim!”, “Ben evliyayım!” ve “Ben ermiş insanım” diyen veya bu havayı vererek ya da böyle bir imâ’da bulunarak, halkı çevresine toplayan ve onların mürşid-i kâmili bulmalarına mâni olan, müteşâyih ve şeyhlik taslayan maddeperest kişiler aduvullâh (Allah’ın düşmanlarıdır. Onların iman ve nikahlarından korkulur. Çünkü deden babadan şundan veya bundan şeyhlik taslayanlar, dini ve halkın temiz duygularını istismâ eden mal, makam, mevki, şöhret, çıraklık ve dünyalık peşinde koşanlardır.

Gerçek bir evliya olmadan herhangi bir sebeple ben evliyayım ve mürşidim diyenlerin âhirette görecekleri azab zinâkâr kadınların azabından daha çetin ve daha kötü olacaktır. Bu tür şeyhlerin müridleri de veledi zinadır. Terbiyeleri mümkün olmayan sokak çocuklarıdır. Cümlesine yazıklar olsun! Allah hidâyet nasip etsin Amin. Mütercim.

Kaynak : İsmail Hakkı Bursevi(k.s.), Ruhu’l Beyan Tefsiri: 6/58-59