Efendimiz (S.A.V.)’İn Üzerinde Hutbe Okuduğu Kütük

Efendimiz (S.A.V.)’İn Üzerinde Hutbe Okuduğu Kütük

Efendimiz (s.a.v.) Hazretleri başlangıçta Medine’de hutbe okurken yaslandığı bir hurma kütüğü vardı. Kendisine mimber yapıldığı zaman, hutbe okumak için mimbere çıktı. Bu kütük Efendimiz (s.a.v.) Hazretlerinin ayrılığına dayanamadı. Bir devenin inleyişi gibi inledi. Onun sesini Mescidde bulunan bütün sahabeler işittiler. Efendimiz (s.a.v.) mimberden indi. 0 kütüğü kucakladı. Efendimiz (s.a.v.) Hazretlerinin sevgisiyle o kütük sustu.

Mesnevî’de buyuruldu:

Bir kimsede Hakk’m sırrına itimâd yoksa, cansızın inlemesini tasdik etmez.

Kaynak : Rûhu’l-Beyan Tefsiri Tercümesi

..

Hikâye

Hikâye

Mâlik bin Dinar’dan rivayet olundu:

Mâlik bin Dinar Hazretleri, bir gün, bir sabiye (küçük çocuğa) rastladı. Çocuk toprak ile oynuyordu. Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyordu. Mâlik bin Dinar buyurdu:

-“İçime o çocuğa selam vermek doğdu. Nefsim kibirlenip selâm vermekten vazgeçti. Ben nefsime şöyle seslendim: Ey nefsim! Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Hazretleri, küçük ve büyük herkese selâm verirdi. Sen de buna selam ver!

Ve o çocuğa selam verdim.” Çocuk:

-“Allah’ın rahmeti, bereketi ve selâmı senin üzerine olsun! Ey Mâlik bin Dinâr!“dedi. Sordum:

-“Beni nereden tanıdın? Daha önce beni görmüşlüğün yoktu!” Çocuk:

-“Melekût âleminde ruhum, senin ruhunla karşılaştı. Ölmeyen ve sürekli Hayy (diri) olan Allah bizleri tanıştırdı.” Ben ona sordum:

-“Akıl ile nefsin arasındaki fark nedir?” Çocuk:

-“Nefsin, seni bana selam vermekten alıkoyandır. Aklın ise seni selâm vermeye teşvik eden ve zorlayandır,” dedi. Yine sordum:

-“Senin halin nedir? Niye bu toprak ile oynuyorsun?” O:

-“Çünkü biz topraktan yaratıldık; yine ona döndürüleceğiz!” dedi. Yine sordum:

-“Neden bazen gülüyor ve bazen de ağlıyorsun?” O:

-“Evet! Rabbimin azabını hatırladığımda ağlıyorum; rahmetini hatırladığımda ise gülüyorum,” dedi. Ben sordum:

-“Evlâdım! Senin ne günâhın var ki?” Çocuk:

-“Ey Mâlik bin Dinar! Böyle söyleme! Görmüyor musun büyük odunları tutuşturmak için, önce küçük odunları tutuşturuyorlar!” dedi.

Mesnevide buyuruldu:

Bulut göz yaşı dökmedikçe çimen gülmez.

Çocuk ağlamadıkça süt verilmez.

Bir günlük çocuk bile ağlamazsa dadının şefkat gösterme­yeceğini bilir.

Bil ki, o bütün dadıların Hakkı’da ağlamaksızın sütü kolayca vermez.

Kaynak: İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri Tercümesi cilt 1

..